van Coral Bay tot Perth

We staan nu in Perth op de parkeerplaats van McDonalds. We gaan zo naar de familie van Fons z'n vader. Nog even gauw ons verhaal plaatsen.

Zaterdag 22 augustus

Vanmorgen vertrokken van Ned’s camp. Tijdens het rijden heb ik de foto’s uitgezocht en verkleind. Dus klaar voor plaatsing op de weblog. In Exmouth nog gekopieerd (voor school), getankt, geld gepind, wat boodschappen gedaan en om 11.15 uur vertrokken naar Coral Bay. Daar waren we om kwart voor een op camping Bayvieuw Resort. Coral Bay is niet echt een dorp, maar meer een vakantie resort met alleen campings, touroperators, hotel, kleine shoppingcentre en natuurlijk het strand, zee en het rif. Er is geen gemeente voor water- en electriciteitsvoorziening. Dus alles is door particulieren/organisaties opgezet. Om 1 uur Saskia (mijn zus) gebeld. Het was in Nederland 7 uur maar gelukkig waren ze al wakker. Fijn, om elkaar even te spreken, na 7 weken. Na het middageten heb ik de kleding gewassen (drie draaien) en Fons is met de kinderen naar het strand gegaan. Op dit strand kan Bart al heel goed op z’n surfboard. Hij gooit ’m dan weg in het ondiepe water, springt er dan op en glijdt/surft dan een eindje weg. Ook liep een kangaroe, met baby in de buidel op zo’n 3 meter afstand, rustig grazend langs ons (wij lagen op het strand, bij de struiken). Heel mooi gezicht. Aan het eind van de dag gedouched en naar het campingrestaurant gegaan en zijn heerlijk uit eten geweest. We hadden iets te veel pizza voor de kinderen besteld, dus 1 ging er mee naar huis. Daarna nog filmpje gekeken in de camper.

Zondag 23 augustus
Vanmorgen ontbeten met pizza. Fons heeft m’n weblog verhaal nog bijgewerkt en om kwart voor negen ben ik gaan internetten en weblog bijgewerkt. Een nieuwe diavoorstelling er in gezet met de nieuwste foto’s, zoals jullie allemaal hebben kunnen zien. Om half elf terug voor de koffie en toen hebben we ingepakt voor de glasbodem-boot tocht op het rif. Om 12.15 uur vertrokken van het strand. Een fantastisch gezicht al die vissen en koraal (= grijs/bruin/donkerblauw/donkergroen). We hebben 2x gesnorkeld, maar het was wel koud op openzee en de wind. Erg grote vissen en mooie gekleurde. De vissen werden achter de boot op gegeven moment gevoerd, ook door onze kinderen. Dus toen Fons en ik de boot in wilden, stikte het van de vissen (de groten zijn zo’n 50-60 cm lang) en moesten wij daardoor heen zwemmen. Je sloeg eigenlijk steeds tegen ze aan met je benen. Dat vond ik toch wel een beetje eng. En de kinderen maar lachen. Om half drie weer terug op de camping, broodje gegeten en toen is Fons weer vertrokken met de kinderen naar het strand. Gelukkig gaat het ondertussen beter met z’n rug. Ik heb nog wassen gedraaid, lessen voorbereid. Na het eten (laat) naar bed gegaan.

Maandag 24 augustus
Om 7 uur op. De kinderen slapen overigens erg goed ’s nachts. Ik zelf heb deze nacht slecht geslapen. Van 8 uur tot half tien rekenen en taal gedaan. Toen koffie gedronken en rond 10 uur vertrokken van de camping. Rond één uur waren we in Carnarvon (230 km gereden). Daar boodschappen gedaan en gegeten. Toen doorgereden naar Shark Bay (een schiereiland) naar Fowlers Camp (zo’n 270 km zuidelijker). Daar waren we om half zes. Daar hebben we overnacht. Ja, we hebben soms ook saaie dagen hoor.

Dinsdag 25 augustus (excursiedag)
’s Morgens om half zeven vertrokken (kinderen nog in bed: niet verder vertellen!!!). Via Denham naar Monkey Mia gereden. Om 7.45 uur was de eerste dolfijn voeding aan het strand. Dolfijnen zwemmen dan vlakbij het strand. Er wordt eerst een 20 minuten iets verteld en wanneer dan vijf dolfijnen er zijn worden ze gevoerd. Er zwemmen wel meer dolfijnen rond, maar die komen niet dichterbij. Heel mooi gezicht, zo dichtbij. Daarna naar de camper ontbeten en daarna nog eens naar het strand gelopen en toen kwamen de dolfijnen alweer naar het strand, dus werd het voeren weer gestart, met verhaaltje etc erbij en toen mochten Eline en Marelijn een vis geven aan een dolfijn en even later mochten ze met z’n drietjes een vis vasthouden en aan de dolfijn geven. Dat was spannend, maar super leuk. Om 10 uur vertrokken naar Denham. Daar bij een internet/kopieershop email gecheckt, rekeningen betaald. Na de koffie een bezoek aan visitor centre (met tentoonstelling van gevangenschap van Australiërs en Britten in de tweede wereldoorlog gevangen gehouden zijn door de Japanners op Noord-Borneo. Nagenoeg allemaal (± 2700 mannen) overleden.
Toen zijn we teruggereden naar het zuiden, maar Ocean Park, daar gelunchd met lekker vers brood (door Fons bij de bakker gehaald) en Park bezichtigd. Veel mooie vissen, waterslangen, steenvissen, inktvissen en schildpadden gezien in vijvers/aquaria en in een grote vijver zwommen haaien. Deze werden gevoerd. Klein, maar leuk park.
Om kwart voor drie vertrokken. Bij Shell beach uitgestapt en gelopen naar de zee. Een gigantisch breed strand bestaand uit alleen maar kleine schelpjes (dus geen zand). Er was ook te lezen over een project Eden, dat op het schiereiland is gestart. Om dieren en planten die uit de natuurlijk omgeving zijn verdwenen weer terug te plaatsen. Het gaat om bilby’s en malleefowler (vogel) ed. Daarvoor hebben ze 32.000 stuks schapen en geiten van het schiereiland gehaald. Een groot hekwerk geplaatst van 3.4 km lang en 2.4 meter hoog, over de totale breedte van het eiland. Dit om vossen, katten en konijnen te weren. Bovenstaande dieren eten al het voedsel van de zeldzame dieren op of ze eten de zeldzame dieren zelf op. En dit project blijkt al goed resultaat op te leveren.
Toen naar Hamelin Pool gereden om stromatolieten te zien. Dat zijn de eerste levensvormen op aarde, die al 3500 miljoen jaren bestaan in extreem zout water (wat in Shark Bay nog steeds is). Deze stromatolieten zouden zuurstof afstaan, wat het begin is van alle levende wezens. Er is hier een soort wandelgang boven het water en stromatolieten gemaakt, waardoor je het goed kan zien en met bordjes werd heel duidelijk alles uitgelegd. Ook was daar een soort afgraving te zien van Shell-blocks. De massa’s schelpjes (net als op Shell Beach) zijn samengepakt en hard geworden als cement. En er worden soort van stenen blokken uit de grond geslepen en die worden gebruikt voor het bouwen van muurtjes ed. Om kwart voor vijf zijn we daar, (na een ijsje gegeten te hebben) weggereden tot aan Galena Bridge rest area. 13 km voor de afslag naar Kalbarri National Park. We hebben vandaag zo’n 370 km gereden en om half 8 aangekomen. Wat een lange dag. Snacks gegeten en naar bed gegaan.

Woensdag 26 augustus
Vanmorgen om 7.15 uur opgestaan. Even gewassen. Toen na het ontbijt gereden naar een Rosse Graham uitkijkpunt in Kalbarri National Park. Daar begonnen met de lessen met uitzicht op de rivier de Murchison. Om half twaalf taal en rekenen klaar. Toen de wandeling naar de rivier gemaakt (300 mtr.). Daarna gereden naar de Hawks Head looproute (500 mtr). Allemaal uitzichten op de rivier en rotsen. Mooie bloemen overal. Toen doorgereden naar Kalbarri, een plaats aan de zee. Aan het strand gelunched, kinderen in de speeltuin gespeeld. Kalbarri is een mooie plaats met mooie hoge branding en eiland voor de kust met voeren van pelikanen. De rivier Murchison komt hier in zee uit. Toen naar Jakes Point gereden, daar waren surfers aan het surfen op de hoge golven. Albatrossen en krabben en zeester gezien op de rotsen daar. Daarna nog naar Island Rock, Natural Bridge en Castle Cove gereden. Dat zijn uitkijkpunten over de zee en de rotsen/kliffen onder je. Om kwart voor vier naar het zuiden gereden. Het landschap veranderd nu geheel naar heuvelachtige landbouwakkers en weilanden met schapen. Oneindig ver uitstrekkend. Onzettend veel wilde bloemen langs de kant van de weg. We zijn om vijf uur aangekomen op de Oakabella rest area (35 km voor Geraldton). Het was een hele mooie route om te rijden. Tijdens het eten koken hebben Bart en Marelijn nog spelling gedaan. Na het eten heeft Bart een kampvuur aangestoken. Dat was weer een tijdje geleden dat we vuurtje hadden gestookt. Lekker nog toetje gegeten.

Donderdag 27 augustus
Om 7.00 uur eruit en om 7.15 uur op pad naar Geraldton. Bij de McDonalds op parkeerplaats ontbeten (Fons had bij de bakker lekker vers brood gehaald) en lesgegeven. Bart had een emailtje van Jarrick gekregen, dus die heeft hij nog een mailtje gestuurd. Om elf uur naar Western Australia Museum gegaan. Van alles gezien en gelezen over pionierstijd, rabbit proof fence, dieren die in Australie voorkomen, ’onze’ Batavia (deze is in 1629 voor de kust van Geraldton gezonken) en VOC, HMAS Sydney II: Australisch oorlogsschip tot zinken gebracht door een Duits oorlogsschip in 1941. Sinds de tijd was er niets meer van die schepen vernomen. In 2004 zijn beide schepen pas weer gevonden. Alle 645 Australische bemanningsleden zijn omgekomen. Het leuke is dat het geschiedenisboek van Bart nu gaat over de handelsroutes naar Azië en de VOC. Diverse schepen voeren te ver naar het oosten en strandden op de kust van Australië. Dus dat sluit goed aan. Toen zijn we nog naar het monument van de HMAS Sydney II geweest, getankt en gegeten bij de Mac. En toen om kwart over twee weer op pad. Onderweg hoge heuvels, vergezichten over graanvelden (wheatbelts) en weilanden met schapen. Veel bloemen en roadtrains. Langs de gehele weg die we reden loopt ook een spoorlijn en in alle plaatsen die we passeren zijn graanschuren en laadpunten voor de goederentrein voor het vervoer van graan en wol. Afgelopen dagen steeds zo’n 21-24 graden. Voor het eerst hebben Fons en ik een lange broek aan. ’s Avonds koud (11-15 graden). We zijn vanaf Geraldton richting het oosten naar Mullawa en van af daar naar het zuiden. De wildflower-route. Hele velden vol met graan (± 30 cm hoog al, zo vroeg in het voorjaar), koolzaad en bloemen. Net voor de plaats Morawa zagen we een weg met de naam: vandeleurroad. Superleuk natuurlijk. We zijn de (onverharde) weg ingereden, maar toen we uiteindelijk bij een huis aankwamen hebben we toch maar niet gevraagd, waarom deze weg zo heet. En we zijn weer teruggereden. 15 Kilometer ten zuiden van Perenjori zijn we om 17.45 uur op de Caron Dam Reserve aangekomen. (gewezen spoorwegonderhoudsgebied: opslag van water en kolen en asfalt, etc.) We hebben vandaag zo’n 280 km totaal gereden. Na een broodje zijn de kinderen aan het knutselen. Ze maken een dierentuin voor de plastic Australische dieren die we gekocht hebben. We hebben hier overnacht.

Vrijdag 28 augustus
’s Morgens om kwart voor zeven uit bed en om tien voor 8 al school: spelling en rekenen. Fons was ondertussen wezen wandelen in het reservaat en had een giga grote kangaroe gezien en gallah’s en andere grote parkieten. Dus na de koffie zijn we met z’n allen nog wezen wandelen. Diverse vogels gezien, bijen die een raat aan het maken waren in een holle boom. Ook foto’s gemaakt van wilde bloemen, vooral toen een ander echtpaar ons attent maakten op 3 kleine orchideeën. Zo klein (maar, o zo mooi) dat je ze eigenlijk gewoon voorbij loopt. De snail orchid (slak-orchidee), de spider orchid (spin-orchidee) en donkey orchid (ezelsorchidee). Om elf uur weer weggereden van kampeerplek. Dat was de 4e gratis overnachting al deze week. We gaan nog geld overhouden, zeg. Net onderweg, maakten we een foto van een bord langs de weg met daarop: Caution Malleefowl. En 5 minuten later zie ik de vogel aan de kant van de weg. De camper nog gekeerd, maar de vogel was al gevlogen. Nog even in het vogelboek gecheckt of ie het echt was, maar het klopte. Wat leuk is, is dat deze vogel in een tijdsbestek van ongeveer zes dagen zo’n 30 eieren legt in een kuil. Met daarop wat blad en gras en dan zand erop. Elke dag steekt hij z’n kop in het zand om te voelen of het goed op temperatuur is. Het moet 33 graden zijn, en gooit dan indien nodig weer wat isolatiemateriaal erop. En de kuikens komen dan later een voor een uit het ei en die kruipen uit de hoop blad en zand en moeten dan voor zich zelf zorgen. De ouders zien ze niet. Binnen 24 uur kunnen ze dan ook al vliegen. Heel bijzonder.
In Wubin getankt. En toen door naar Dalwallinu. Daar op zoek gegaan naar een stukje rabbit proof fence dat nog overgebleven is. Dat ligt 42 km naar het oosten. Dus we hebben een stukje langs dit hekwerk gereden. Er waren ook nog oude telegraafpalen te zien. Voor wie dat nog niet weet: vroeger hebben de Engelsen konijnen meegenomen naar Australië. Maar die hadden geen natuurlijke vijand, dus die fokten maar raak en het werd een grote konijnenplaag over het hele continent. Om de konijnen niet verder in West Australië te laten verspreiden hebben ze over de totale lengte van noord naar zuid Australië (ongeveer langs de staatsgrens een laag hek van gaas gemaakt om ze tegen te houden. Ook hebben we de rockpool gezien waar de grenswachters zijn water haalden. Dat is een natuurlijke bron, waar water uit de rotsen komt. Daar om twee uur vertrokken en om kwart over vier uur aangekomen in Cervantes op the Pinnacle Caravan Park vlak aan zee. Totaal zo’n 400 km gereden. Onderweg heel veel regen gehad vanaf 2 uur. Het is hier ook vrij koud: 15 graden en af en toe regen. Dus dat wordt geen zwemmen in de zee. Kinderen aan het knutselen geslagen en Bart mag een computerspel doen. Na het eten heeft iedereen weer lekker gedouched, dus we zijn weer lekker schoon. We hebben sms en telefoon gehad van een neef van Fons z’n vader die in Perth woont. Morgen gaan we om 2.30 uur op bezoek bij de zus en broer van Fons z’n oma (moeder van Fons z’n vader) en hun kinderen. Ze zijn vroeger geëmigreerd naar Australië. We zijn erg benieuwd hoe dat zal zijn.