Op weg... Tanami Road, Sawtooth Gorge en Bungle Bungles

Hé, hé, eindelijk weer in de bewoonde wereld, bereikbaar voor iedereen.. hier het het verslag:

Maandag 20 juli
Vandaag weer een dag van (geestelijke) voorbereiding voor de trip door de ‘woestijn’ en wat laatste boodschappen gedaan. Hoed voor Bart, Grote kampeeratlas, waar alle gratis/goedkope kampeerplaatsen in staan. Met twee keer gratis overnachten hebben we het boek er alweer uit. Bij Britz langs geweest voor nieuwe tentstokken, die braken steeds weer en nog wat ontbrekende spullen. Bij de McDonald’s de vorige weblog weer bijgewerkt. Daar is het gratis internetten, vanuit de auto op de parkeerplaats, werkt perfect. Verder nog in het zwembad gelegen en een optreden gehad van een Didgeridoo-speler op de camping. En ’s avonds lekker weer een filmpje gekeken met een andere Nederlandse jongen.

Dinsdag 21 juli
Vanmorgen op tijd opgestaan en de boel ingepakt. Broodje gegeten, weer langs de supermarkt voor brood en melk en om half negen op weg gegaan. We denken nu genoeg water, eten en brandstof te hebben voor de 1055 km woestijntocht tussen Alice Springs en Halls Creek over een onverharde track waar schijnbaar de kwaliteit goed van is. Aangezien het nu de droge tijd is van het jaar is de weg vrij van Floodways, maar wel erg stoffig. Met alleen maar 3 tankplaatsen waar mogelijk brandstof is te halen is het toch goed berekenen of we het wel gaan halen als één roadstation droog staat. Onze Nissan Patrol verbruikt ongeveer 1:6 en heeft een tankinhoud van 140 liter. De bandenspanning is ons geadviseerd met 20% te verlagen om iets comfortabeler over de wasbordwegen te rijden. Tevens is de wagen dan beter te beheersen bij een klapband. Dat we de tocht met 1 reservewiel begonnen vonden een aantal mensen wel iets te weinig, maar ja meer hebben we niet meegekregen.
Om 10.40 uur waren we bij de eerste stopplaats Tylmouth Roadhouse. Daar getankt en koffie gedronken. Om 16.30 uur kwamen we aan bij Rabbit Flat. We hadden toen 602 km gereden en hebben maar 15 tegenliggers gehad, één roadtrain heeft een barst in onze voorruit veroorzaakt. Volgende keer maar iets meer aan de kant. Ik weet niet wat we konden verwachten van Rabbit Flat, maar het was gewoon weinig of niks. Alleen woestenij, een gebouwtje waar je wat drank en fris kon kopen. Je kampeergeld betalen en tanken. Ook kon je douchen voor 4 dollar. We hebben daar op een bushcamping gestaan, met nog twee auto’s. Alleen wat bomen en grote metalen olievaten, voor het afval en 1 toilet (huisje op een groot gat met 1 hoop jeweetwel erin). Maar goed we hebben kunnen slapen. Er was een ontzettend mooie zonsondergang en we hebben weer kampvuurtje aangelegd en worstjes aan een stokje verwarmd. Het stikte hier van de vliegen, dus de vliegennetjes werden uit de tas gehaald. Maar ze verdwenen ook weer als sneeuw voor de zon, op het moment dat het donker werd. We hadden het af en toe 38 graden in de auto en ’s avonds om zes uur was het nog 30 graden. Dus dat zou in ieder geval geen ijs op de tent worden. We hebben onderweg ontzettend veel termietheuvels gezien, koeien en gieren die aan dode dieren eten. Heel veel verschillende landschappen.

Woensdag 22 juli
Om half zeven weer uit de veren. Mooie zonsopkomst. Alles ingepakt, ontbeten en weer vertrokken om 8.10 uur. Het was zo’n 20 graden toen we vertrokken. Flink bewolkt, dus goed reisweer. Om kwart voor tien gingen we de grens over van Northern Territory naar West-Australia. De tijd moest toen 1,5 uur achteruit gezet worden. Dus nog maar kwart over acht. Onderweg een grote loopvogel tegen gekomen: Australian Bustard. We hadden hem bijna onder de auto, maar hij vloog nog op. Bij Wolfe’s Creek hebben we gegeten. Dat is een enorme krater, waar miljoenen jaren geleden een meteoriet in is geslagen. Het is de op 1 na grootste meteorietkrater in de wereld. Fons en de kinderen zijn nog de krater ingelopen. Het was erg warm. Aan het eind van de Tanami Road moeten alle fruit, groenten, zaden en grond in vuilnisbakken gegooid worden. Ze zijn bang voor de fruitvliegjes en andere ziektes. Om half drie waren we bij de Visitor Centre in Halls Creek. We hadden er toen 451 km dirtroad op zitten. We hebben toen besloten weer naar een bushcamping te gaan bij een watertje, zo’n 52 km verder op. Dus weer op pad en een dirtroad op. Daar onze eerste wilde kangaroe’s gezien. Toen we op de bushcamping aankwamen, het is eigenlijk meer een opgedroogde rivierbedding, met nog een klein watertje, wilde Fons de 4WD naar een mooi plekje rijden, maar toen ging het echt mis. Hij reed de auto tot de wielassen in een modderpoel. Helemaal vast. Grote paniek. Eline huilen, ik op het punt van… Wat een grote lummel (volgens mij). Wat een domme papa. Wat een snukkel (volgens de kinderen). GELUKKIG stonden er nog andere, echte Aussie-mannen, die meer met dit soort problemen te maken hebben gehad. En die hebben, nadat wij de auto ontdaan hadden van de lading, met hun auto en lier, onze auto er weer uitgetrokken. Dus een uur later konden we, in het donker, onze tent opzetten en gaan eten. Dat was wel even heel erg spannend. ’s Avonds nog bij onze ‘redders in nood’ wat gedronken. Wederom staan we verbaasd te kijken hoe gastvrij iedereen hier is.

Donderdag 23 juli
’s Morgens werden we allemaal erg vroeg wakker door een kakofonie van vogelgeluiden ( en door het tijdsverschil van 1.5 uur). Vannacht een grote goudkleurige tor uit de tent verwijderd (doodeng) en ’s morgens zat er een wandelende tak onder onze buitentent. Verder is het een mooie plek aan een billabong (kreekje) onder de rotsen. De kinderen hebben zich prima vermaakt met de kiezelstenen en later in het water zelf. Het was erg warm, in de schaduw 30 graden, dus verder de dag niks gedaan. In het water zitten Archer-visjes, die vliegen vangen door een waterstraaltje naar hun te spugen. Een havik kwam af en toe naar beneden duiken om een visje te vangen. Echt geweldig. Eind van de middag zijn we nog een heuvelrug opgeklommen. Over de kangaroe-paadjes met kangaroe-poep. Daarop ontliep je de meeste spinifex. Dat is een heel harde soort gras, dat in je benen prikt. We hadden boven een ontzettend mooi uitzicht. Bart is met zijn handen in het spinifex gras gevallen en had zijn handen vol met stekeltjes. Dus wij ze er proberen uit te halen. Maar veel kleine puntjes zijn blijven zitten. Nu heeft hij allemaal kleine ontstoken plekjes. Die moeten er dus vanzelf nog uitkomen. Op deze bush camping hebben we een stel ontmoet, die hun huis hebben verkocht, hun spullen hebben opgeslagen en nu al 16 maanden door Australië reizen en dat nog wel 10 jaar hopen te kunnen doen. Ze hebben ons heel veel tips gegeven voor het reizen, maar over mooie plekjes die we kunnen bezoeken. ’s Avonds daar koffie/thee gedronken, daarna naar bed. Dat is al de 3e dag zonder douche…

Vrijdag 24 juli
Om kwart voor acht vertrokken van Sawtooth Gorge. In Halls Creek boodschappen gedaan (weer geen bier kunnen kopen), water getankt, lucht in de banden gedaan en om half tien op weg naar de Bungle Bungles ( ofwel Purnululu National Park). Daar waren we om 11.30 uur. De rest van de middag niks meer gedaan. Daar is het te warm voor. Kinderen lekker gewerkt in de meegebrachte boeken, muziek geluisterd en ik heb vier dagen met avontuur bijgewerkt op de laptop. Na het eten al om 19.00 uur naar bed. Ook op deze camping alleen een toilet (w.c.pot op een gat in de grond met een huisje eromheen) en waterkraan. De kakatoe’s (witte) en zwarte kraaien vliegen hier over je heen. Evenals andere onbekende vogels.

Zaterdag 25 juli
Om half zes al wakker. En om zes uur al opgestaan. Nu al ongeveer 20 graden. Om half zeven naar een carpark gereden en daar ontbeten. Om kwart over 8 op weg naar the Cathedral Gorge. Mooie kloof met aan het eind een grotachtig geheel met een meertje en wit (strand)zand. In de natte periode loop je langs een riviertje door de kloof en in het meer valt dan een waterval. Nu is het daar te droog voor. Op de terug wel langs the Domes gelopen. Om 9.30 uur waren we al weer klaar, maar we waren bekaf van de warmte. Op de camping terug, lekker koffie gedronken en verder alleen maar in de schaduw geplakt, geknipt en spelletjes gedaan. Af en toe onder onze zelfgemaakte douche voor wat verkoeling. We horen nu ook van mensen dat het extreem warm weer is: hittegolf. In de zon is het rond de middag 45 graden. In de schaduw 35. Eind van de dag nog de Echidna Chasm bezocht. Dat is wederom een kloof. Zeer mooi met allemaal palmbomen. Je loopt hier ook door de rivierbedding. Aan het eind een grot. We moesten wel snel zijn, want het werd al gauw donker. En ’s avonds weer op tijd naar bed.

Zondag 26 juli
Om half zes uit bed en we hebben de boel ingepakt. Om half zeven reden we weg voor de lange rit uit de bungle bungles. Een zware tocht van 53 kilometer, berg op berg af, door gaten met bull dust (poederzand) en door 6 riviertjes. Toen door naar Kununurra. Onderweg heel veel koeien gezien, die zo langs de ‘snelweg’ lopen. Ze kunnen zo de weg op lopen. Ook heb je hier de boab-bomen. Hele dikke bomen die op een fles lijken. Ze houden water vast. Dus in extreme droogte kan men hieruit water tappen. Ze waren op deze 245 km lange weg wel op 8 plekken met de weg bezig. Dus op zondag werken ze hier ook gewoon door. De meeste winkels zijn ook gewoon open hier. We waren om ongeveer 12.30 uur op de camping Hidden Valley in Kununurra. Een schaduwrijk plekje opgezocht. Fons en Bart hebben boodschappen gedaan en ik ben met de meiden het zwembad ingedoken. Heerlijk. Want het is toch wel heel erg warm. ’s Avonds heerlijk na 6 dagen weer onder de douche en lekker de haren wassen. En weer bereikbaarheid voor de telefoon en internet.

The Olga's en weer terug naar Alice Springs...

Vrijdag (17 juli) zijn we, nadat we de weblog helemaal hebben bijgewerkt naar de Olgas gereden. We zijn er ondertussen achter gekomen dat ik de dagen van het vorige bericht verkeerd had. We plaatsten het laatste bericht voor ons ’s morgens vroeg en de weblog gaf nog donderdag aan, omdat die nog op nederlandse tijd staat. Maar ik heb de dagen inmiddels aangepast. We hebben bij de Olgas eerst een broodje gegeten en zijn toen om 12.45 uur vertrokken voor een 7,6 km lange wandeltocht. Het was een flinke tocht, aangezien het vrij warm was. Maar het was echt schitterend. Ik kan me van de vorige keer, 10 jaar geleden, niks meer herinneren. Terwijl het zo mooi is daar. Op internet hebben we ontdekt dat de Olgas en Ayers Rock onder de grond met elkaar verbonden zijn. Het is uit een zelfde soort harde steenlaag gevormd. Maar door aardverschuivingen zijn beide uiteinden van deze laag naar boven gekomen. De vormgeving is verschillend doordat de hardheid van de steenlaag van beide verschillen. Mijn schoenen zijn het nu wel aan het begeven. De zolen laten nu aan alle kanten los. Dus in Alice Springs op zoek naar nieuwe berg/wandelschoenen. Na de tocht weer naar de camping, lekker relaxen, de kinderen in de speeltuin, spelletje, eten, douchen en slapen.

Zaterdag (18 juli) hebben we boel weer ingepakt. Binnen een uur hebben we dat nu al voor elkaar. We worden er al aardig handig in. De taken verdeeld. En toen nog even langs de winkel voor proviand voor onderweg en dan op weg naar Alice Springs. Daar kwamen we na 4, 5 uur rijden en 0,5 uur rust om twee uur aan. Daar zijn we weer naar dezelfde camping Mc Donnell Holiday Park gegaan. Het was erg warm. In de schaduw zo’n 20 graden, maar in de zon wel 8 graden warmer. Dus lekker naar het zwembad. Voor het donker werd hebben we de tent nog opgezet en ons klaar gemaakt om uit eten te gaan. We zijn lekker naar de Mc Donalds geweest. Een hele traktatie. Jammer genoeg konden we hier geen internetverbinding krijgen, aangezien dat daar gratis is. Maar de server lag er weer uit. Dat gebeurde wel vaker in het weekend. We zijn nu twee weken al weg. Maar het is om gevlogen. De tijd gaat zo snel. We kunnen nu wel meer rust vinden voor spelletjes (ganzebord/zeeslag/kwartetten) en boekje lezen (Donald Duck-boeken). Morgen zal ik ook de speel-/doe-/werk-/vakantie-boekjes tevoorschijn halen. Want morgen gaan we lekker rustig aan doen.

Zondag (19 juli) hebben we inderdaad rustig aan gedaan. Rond middagtijd alleen nog naar een winkel, waar we een lamp hebben gekocht die ook 12 volt op te laden is. En eten ingeslagen voor de straks komende reis door de woestijn. Ook heb nieuwe schoenen gekocht. Hier kunnen mijn oude binnenzolen in, omdat die aangepast zijn. We hoorden van de buren dat ze ook via de Tanami Road hebben gereden en in the Kimberly’s en in Broome zijn geweest, dus we hebben veel informatie van ze gekregen. Ik zag er eerst tegen op om deze weg te berijden, maar nu ben ik gerustgesteld en we gaan gewoon dit avontuur tegemoet. Met genoeg water, voedsel en brandstof. Er komt genoeg verkeer langs om ons te helpen indien dat nodig is. Ook hebben ze ons een boek aangeraden, waar ‘vrij kamperen’ plaatsen in staan. Het boek is wel 60 dollar, maar met 1 a 2 nachten vrij kamperen, heb je het boek er al weer uit. Vandaag zijn de kinderen het grootste gedeelte op het grote springkussen geweest. Met wel 30 kinderen doen ze daar spelletjes op. Met name van de ene naar de andere kant rennen en dan elkaar er af sleuren/tillen/gooien. Ze waren aanvankelijk wat bang, maar nu doen ze volop mee en ze leren ondertussen nog engelse woorden ook. Ook hebben ze andere Nederlandse kinderen ontmoet met wie ze af en toe op stap zijn (op de camping). Na het avondeten tot acht uur op het springkussen en daarna klaarmaken voor de nacht.

Kings Canyon en Ayers Rock

’s Morgens (dinsdag 14 juli nog steeds in Kings Canyon) was het flink koud toen we wakker werden. Het had flink gevroren. We denken zo’n 5-6 graden. Het ijs stond op de tent. Nu zagen we dat de mensen hun kampvuur weer hadden aangedaan. ’s Morgens heb je het meer nodig dan ’s avonds. Na een warme kop thee zijn we naar de Kings Canyon gereden. Daar hebben we eerst een broodje gegeten. Het was toen inmiddels wat warmer geworden. En zijn we aan een wandeltocht van 6 km begonnen. Het is een supermooie canyon met heel veel klimpartijen. De kinderen hebben genoten. En binnen drie uur hebben we ‘m afgelegd. Het is gelukkig niet te warm, dan kun je ook goed doorlopen. Daarna hebben we lekker gegeten in een restaurant van een andere camping. Dat hadden we ook wel verdiend. Toen zijn we teruggereden naar onze camping, maar onderweg eerst wat hout gesprokkeld voor het kampvuur. De kinderen vinden het geweldig: vuurtje stoken. Terug op de camping, kinderen gespeeld in de speeltuin en ik heb de foto’s en filmpjes op de laptop gezet. ’s Avonds op het kampvuur broodjes met kaas geroosterd, knakworstjes en marshmallows. Het is ’s nachts niet zo koud geworden. Maar vanmorgen (woensdag 15 juli) hebben de mannen het vuur weer ontstoken en zijn we aan de crackers met beleg gegaan en thee. Ondertussen de tenten, stoelen, tafels e.d. ingepakt. En om 9 uur vertrokken richting Ayers Rock. Daar waren we om 11.30 uur. Daar hebben we de tent weer neergezet. Boodschappen gaan doen en naar the Rock gereden. Daar hebben broodje gegeten. En Fons, Bart en Marelijn zijn de Ayers Rock op gegaan. Eline en ik zijn beneden gebleven en hebben gewacht tot ze terugkwamen. Na 1 uur en 45 minuten waren ze weer terug. Ze zijn helemaal naar het monument gelopen. Een super prestatie. Toen zijn we weer naar de camping gereden en hebben internet geregeld. Al jullie reacties gelezen. Superleuk dat jullie allemaal meeleven. ’s Avonds lekker macaroni gegeten en allemaal weer een keer onder de douche geweest. Ook een was gedraaid. Gelukkig hebben ze hier wasmachines. Daarna lekker in de auto filmpje gekeken: Mr. Bean als James Bond. Erg leuk.
Donderdagmorgen hebben we de weblog bijgewerkt. Het is nog wel even oefenen, hoor. Met name de foto’s er bij zetten valt niet mee. Maar zoals jullie hebben kunnen lezen is het gelukt. Ook weer was wasjes gedraaid. Met een gezin van vijf en al dat stof is het toch regelmatig nodig. Eind van de ochtend zijn we weer naar Ayers Rock gereden en hebben we een route van 10 km om de berg heen gelopen. We hebben er 3 uur en 45 minuten overgedaan. Wel vermoeiend, maar het is gelukt. Onderweg af en toe gepauzeerd en met woord- en telspelletjes kun je de kinderen goed afleiden. Daarna zijn we naar de sunset-area gereden. Daar waren we ongeveer kwart voor vijf. Om kwart over zes zou de zon ondergaan en de Ayers Rock heel mooi verkleuren naar uiteindelijk donderbruin. Dus ondertussen daar op de parkeerplaats onze warme maaltijd gekookt en gegeten. Dat was makkelijk. En uiteindelijjk boven op het dak van de auto gezeten, mooie foto’s gemaakt. De kinderen vonden het ook heel erg mooi om te zien. Toen weer, na boodschappen gedaan te hebben, naar de camping gereden. Daar ganzebord gespeeld en om half negen naar bed. Vanmorgen (ondertussen alweer vrijdagmorgen 18 juli) weer lekker rustig opgestaan. Was gedraaid, ontbeten en de kinderen spelen nu in de speeltuin van de camping. Straks gaan we naar the Olgas. Een groep bergen/rotsen bij elkaar, zo’n 45 kilometer verderop. Daar gaan we weer een wandeling maken.

Alice Springs verlaten...

Het is maandagavond 13 juli als ik dit schrijf, ik zit in de auto op een bushcamping vlakbij Kings Canyon, de kinderen net naar bed. Het is behoorlijk koud, dus met kleren aan in de slaapzak. Maar goed even terug in de tijd: ons laatste berichtje is alweer bijna een week geleden. We hebben goede vluchten gehad en zijn dinsdagmiddag in Alice Springs aangekomen. Daar in een familiecabin in echte bedden overnacht. Fons is woensdagmorgen 8 juli de 4WD gaan ophalen. Die zat al helemaal vol met spullen en toen moest onze bagage er nog in. Dus dat was meteen al boven op het dak binden van de tassen. We hebben meteen in Alice Springs een camping opgezocht: MacDonnell Range Holiday Park (Big4 camping). Toen we een plekje zochten op de camping is Bart lelijk gevallen en had een gat in z’n knie. Het was meteen duidelijk dat een pleister niet afdoende was, dus na ingecheckt te hebben zijn we gelijk naar the emergency post van het ziekenhuis gereden. Daar is zijn ‘winkelhaak’ gelijmd. Dikke pech voor Bart. (Vandaag loopt hij voor het eerst weer enigszins goed.) Weer op de camping hebben we ons geïnstalleerd, gekookt etc. Het was die nacht, toen we voor het eerst in de tent sliepen (de vrouwen in de tent op de grond en de mannen in de tent op het dak) echt ontzettend koud. Ik heb dan ook erg slecht geslapen, was enigszins in paniek van vermoeidheid, onbekendheid, bezorgdheid (wat doen we onze kinderen aan om hier naar toe te gaan, ze lusten niks en het is koud). Maar gelukkig ging het de nachten daarna zeer goed en was het niet zo koud meer. We zijn donderdag de stad in geweest. Boodschappen gedaan, de externe harde schijf laten repareren, die was al stuk en een onderdeel van mijn camera-statief besteld, die ben ik vergeten. En naar de Information center geweest. Dus rustig aan gedaan. Vrijdag zijn we naar de West MacDonnell Nationaal Park geweest. Daar in Simpsons Gap (mooie kloof met een mooi meertje, waar je in de zomer kunt zwemmen) onze eerste walibi’s gezien. En daarna naar Standly Chasm. Eveneens een kloof, en wanneer de zon er door schijnt heb je mooie kleurschakeringen. Maar door de mensenmassa was daar het wonderschone een beetje vanaf. ’s Middags op tijd weer op de camping en de meiden nog weer even naar het ‘ijskoude’ zwembad. Zaterdag naar de Camel Cup: kamelenrace. Dat is een grote happening in Alice Springs. Met van alles te doen. Daarna naar RFDS (Royal Flying Docters Service) waar we een film hebben bekeken en uitleg hebben gekregen over hoe het in z’n werk gaat. Ook nu hoorden we weer dat Nederland 1 van de 15 landen is, die een soort overeenkomst heeft, zodat wij niet niet hoeven te betalen voor medische zorg. Voor Bart in het ziekenhuis hoefden we ook niks te betalen. En wanneer we de flying doc tors in de Tamani Desert nog nodig zullen hebben is dat ook gratis. Daarom hebben we ook al vast een donatie gedaan. Hoeven we ons dan niet schuldig te voelen. En gisteren (zondag ) hebben we Anzac Hill beklommen, alwaar we een mooi uitzicht over de stad hadden en daarna naar the Railstation, waar Fons diverse foto’s heeft genomen. The Ghan ( trein die van Adelaide helemaal naar Darwin rijdt en weer terug natuurlijk) stond net op het perron, dus daar konden we ook mooi foto’s van nemen. Daarna zijn we naar Desert Park gereden. Een super mooi aangelegd park, waar de diverse landschappen van the Red Centre in het klein zijn weergegeven. Met emoe’s, kangaroe’s, veel vogels, een film gezien, en een vogelshow. Vanmorgen dus naar Kings Creek Station, een camping 35 km voor Kings Canyon gereden (ongeveer 300 km). Waarvan 99 km over dirt road, dus met de 4wd aan. Super spannend natuurlijk. Ook Bart en de meiden (incl. mijzelf) mochten even rijden. Heerlijk midden in de bush geluncht, met vers gezette koffie en broodjes. Doodse stilte en in dat half uur dat we er stonden, waren er twee auto’s voorbijgekomen. Vanavond heerlijk kampvuurtje op deze bush camping. Zoals jullie kunnen lezen lijkt het of we het erg druk hebben gehad. Maar dat is nog niet alles. We hadden ondertussen al aardig wat mensen ontmoet. Eerst al in het vliegtuig van Singapore naar Perth, een stel uit Tasmania, waar we zeker langs moeten komen als we in de buurt zijn en hebben we een kaartje gekregen. Op de camping in Alice Springs een stel uit Flinders Rangers, waar we ook al hebben koffie gedronken over en weer en die we ook zeker moeten opzoeken wanneer we er zijn. Dan een stel uit een plaatsje vlakbij Melbourne. Hij is in 1971 met zijn ouders naar Australie geëmigreerd, dus hij kan nederlands spreken, want dat doet hij nog met z’n moeder die naast hem woont. En dan nog een nederlands stel uit Nijmegen, dat 4 jaar geleden naar Adelaide is verhuisd. Dit stel heeft een zoon van tien jaar, dus Bart en de meiden hebben lekker met hem kunnen spelen. Al met al was het nog druk met over en weer koffiedrinken en ’s avonds voor een VB. En aan het eind van onze reis (november/december) als ons geld op is, kunnen we bij heel wat bekenden wat te eten en drinken halen. Wanneer we eventueel al deze mensen gaan op zoeken.
Het is wintervakantie voor veel mensen en die trekken naar het warmere noorden vanuit Zuid-Australie voor vakantie. Dus het was/is druk op de campings. De kinderen vermaken zich verder prima. Bart soms wat minder. Vind het ook allemaal wat spannend. We kunnen al aardig de dingen in de supermarkt kopen, die zij ook lusten.
Nu duik ik met m’n kleren aan m’n slaapzak in. Wel lekker makkelijk, dat scheelt weer aan- en uitkleden.

Alice Springs

Hallo allemaal, we zitten op de veranda van onze cabin in Palm Dessert Resort in Alice Springs. We hebben een lange maar zeer goede reis achter de rug. Er was even verontrusting toen onze 1e vlucht naar London een uur vertraging had, maar we hebben de vlucht naar Singapore gered. De kinderen hebben goed kunnen slapen, en in het hotel in Perth hebben Fons en ik ook bijgeslapen. Wel wat last gehad van jetlag, dus midden in de nacht een paar uur wakker (boekje voorlezen, tv kijken en chips eten).

Bart had tijdens de vluchten wel wat last van misselijkheid, pijnlijke oren en heel veel zenuwen. Gelukkig was de laatste vlucht 'leuk' en waren er ook lekkere dingen bij de lunch. Ze hebben zich heel erg goed gehouden tijdens de reis. Verder nieuws volgt.

Nog 1 nachtje slapen...

De laatste school- en werkdag zit erop. De vakantie kan beginnen. Eline zei vandaag: nog 1 nachtje slapen en dan gaan we naar Australië en dan ben ik jarig. Ja, nog één nacht in ons huis, in ons bed, de laatste warme maaltijd, de laatste keer de lichten uit doen. Morgenochtend nog gebak en kadootjes voor Eline d'r verjaardag en dan gaat ons avontuur, waar we lang naar uit hebben gekeken, beginnen.

Maar eerst willen we iedereen bedanken voor de kaartjes, mailtjes, kadootjes, sms-jes, reacties op de weblog en beste wensen die we de afgelopen dagen hebben ontvangen. Het is hartverwarmend. We wensen jullie allemaal ook een fijne vakantie toe en ook gezond weer thuis.